Leo van Ulden werd geboren op 26 februari 1942 in Leiden. Hij kwam uit een katholiek gezin maar, hij heeft er zelf nooit een geheim van gemaakt, het geloof en de kerk betekenden er weinig. Leo was de enige die er echt iets mee had, die misdienaar werd en op zeker moment de wens te kennen gaf om priester en franciscaan te worden.  Hij wist zich ondanks alles in zijn keuzes door zijn ouders en familie gedragen. Zo kwam het dat hij in 1960 bij de minderbroeders-franciscanen is ingetreden. In 1964 legde hij zijn eeuwige geloften af en in 1967 werd hij priester gewijd.

Bisdom Groningen
Na zijn priesterwijding ging Leo werken als priester en pastor in het Bisdom Groningen (nu het bisdom Groningen-Leeuwarden) en dat is hij blijven doen tot 2011. In dat jaar werd hij gardiaan van de communiteit van de franciscanen in Voorhout, een communiteit voor broeders in ruste. ‘In ruste’ was iets wat niet zo bij Leo paste. Al snel werd hij een vertrouwd gezicht in de liturgie in de Hartebrugkerk in de stad van zijn jeugd, Leiden. Hij is daar later ook naar toe verhuisd en heeft zijn taken als gardiaan aan een ander overgedragen.

Leo van Ulden was een pastor en liturg in hart en nieren en hij was het op een heel oorspronkelijke manier. Hij hield niet van pappen en nathouden, maar kon op een heel vriendelijke en soms ontwapenende wijze zeggen wat hij van situaties in de kerk en in het leven van mensen vond, en het was altijd voelbaar dat hij dat deed uit grote loyaliteit en trouw.

Hij hield van orde
In de liturgie hield hij van orde en omdat hij zo goed wist hoe het hoorde en waarom, had hij ook de ruimte om het soms anders te doen dan het hoorde. Maar veranderen om het veranderen was aan hem niet besteed. Ook woorden als ‘gezellig’ en ‘fijn’ als kwalificatie van een liturgische viering waren hem een gruwel. ‘Het laatste avondmaal was ook verre van gezellig en fijn’ zei hij dan..

In het bisdom Groningen Leeuwarden is hij pastoor geweest in Gorredijk en Sneek en jarenlang heeft hij de bisschoppen Möller, Eijk en De Korte gediend als bisschoppelijk vicaris en de laatste jaren ook als vicaris-generaal. Hij wist heel goed dat hij zich daarmee op glad ijs begaf, want in de kerkpolitiek kun je, helaas, gemakkelijk uitglijders maken. Hij heeft dat risico genomen omdat hij in alle nuchterheid vond dat een bisdom ook bestuurd moet worden en dat als de bisschop vindt dat jij daar de kwaliteiten voor hebt (dat vond Leo van Ulden zelf ook, trouwens), je dan de dienst niet moet weigeren omdat die lastig is of omdat de bisschop je niet zint. Een grote dosis nuchterheid en flegma heeft hem daarin overeind gehouden.

Orgels
Leo was een niet onverdienstelijk orgelspeler en geïnteresseerd in de geschiedenis van de plaatsen waar hij werkte – in Gorredijk is zelfs een brug naar hem vernoemd vanwege zijn inzet voor het behoud van de Opsterlandse Compagnonsvaart – en van de kerken waar hij werkte. Het betekende aandacht voor tijdige en nodige restauratie van gebouwen en orgels. De culturele nalatenschap in het bisdom is niet te veronachtzamen.

Onder zijn medebroeders gold Leo van Ulden als een markante medebroeder, bekend om treffende oneliners tijdens soms taaie kapittelvergaderingen. Hoewel hij de grootste tijd van zijn leven alleen heeft gewoond op een van zijn posten in het noordelijke bisdom, was hij zeer betrokken op de broeders van de regionale communiteit aldaar en van de broeders van de provincie. Er is een bijzondere  broeder van ons heengegaan.

Jan van den Eijnden ofm

Livestream
De uitvaart is hier via Livestream te volgen: