Het leven van een vluchteling gaat niet over rozen, weet broeder Fer van der Reijken nu van dichtbij. “Goddank zijn er vele mensen die als engelen op hun weg verschijnen.” Zelf probeert hij daar één van te zijn.

En gelukkig hoeft hij het niet in zijn eentje te klaren: “Ik word omringd door vele zusters en broeders, vrienden en bekenden, en dat netwerk heb ik volop ingezet om met name voor de vader van het gezin een studie mogelijk te maken en een stageplek te vinden. Met een exotisch klinkende achternaam van vijf lettergrepen viel dat nog niet mee. (…) Daar komt bij dat de bureaucratie in ons overgeorganiseerde land enorm is en een lange adem vergt.”

Een niet meer te tellen aantal e-mails en brieven schreef hij inmiddels, waarbij zijn Nederlandse naam, studieachtergronden en briefhoofd menig deur opende.

“Eerlijk is eerlijk, had ik dit vooraf geweten, dan zou ik er ‘geen tijd’ voor hebben gehad. Inmiddels beschouw ik mezelf als een bevoorrecht mens nu ik deze vader en zijn gezin heb leren kennen.”

“Al jaren sta ik dankbaar in het leven, maar de zegeningen die me ten deel vallen krijgen meer kleur door mijn contacten met dit gezin. Hun uithoudingsvermogen, hun hoop op de dag van morgen, de veerkracht die ze opbrengen, de schatten van de cultuur en de omgangsvormen uit hun land van herkomst, hun geloof, hoop en liefde… Ik word meer mens (broeder!) door samen met hen deze goede strijd te strijden.”

Lees het hele interview met Fer van der Reijken op Ignis webmagazine.