Franciscus van Assisi is vrijwel blind als hij het loflied op schepping componeert. Het is met een des te meer gelovige blik dat hij de wonderen van de schepping vol dankbaarheid overweegt. In zijn lofzang slaagt hij erin de aanwezigheid van de Schepper te vatten, als degene die betekenis geeft aan al wat is. Alle schepselen zijn voor hem zijn broeders en zusters, omdat zij het werk en de gave zijn van een en dezelfde Auteur, spiegels als het ware van de goddelijke volmaaktheden. Samen vormen zij het koor van de schepping dat God de Schepper lof zingt. God is “de grote Aalmoezenier” die edelmoedigheid en goedheid geeft.

Franciscus’ lofzang is als de slotbelijdenis van zijn leven, dat in het teken stond van gelijkvormigheid met Christus, de geliefde Zoon. Zijn geloof in het vaderschap van God wordt een loflied dat de broederschap van alle schepselen en hun schoonheid verkondigt.

Radicale verandering

De viering van de achthonderdste verjaardag van het Lied van de Schepselen brengt ons als franciscaanse familie tot een radicale verandering in onze relatie tot de schepping. De bezitsrelatie wordt vervangen door een relatie van zorg voor ons gemeenschappelijk huis. In feite moet ieder van ons deze vragen oprecht beantwoorden: hoe wil ik de relatie met andere wezens beleven? Als een heerser die zich het recht toe-eigent om met hen te doen wat hij wil? Als consument van hulpbronnen die uit is op eigen voordeel? Of is mijn relatie tot andere wezens als die van een broer die stilstaat bij de schepping, de schoonheid ervan bewondert en die voor het leven zorgt?

We staan voor een antropologische en ecologische uitdaging die onze toekomst zal bepalen, omdat ze verbonden is met de toekomst van onze Moeder en Zuster Aarde. We worden uitgenodigd om aan de hedendaagse samenleving opnieuw “de taal van broederschap en schoonheid” voor te stellen.

Diepgaande innerlijke verandering

De huidige ecologische crisis laat ons zien dat “de menselijke omgeving en de natuurlijke omgeving samen achteruitgaan” (Laudato Si’, 48). Dit bewustzijn stelt ons in staat te begrijpen dat de menselijke omgeving en de natuurlijke omgeving samen op dezelfde manier worden bewaard en verfraaid. Zorgen voor ons gemeenschappelijk huis zonder zorg te dragen voor het innerlijke huis, ons hart, is niet de juiste weg: we hebben een bekering nodig die tegelijkertijd ecologisch en integraal is, want “de ecologische crisis is een oproep tot een diepgaande innerlijke verandering” (Laudato si’ 217).

In feite herinnert de laatste strofe van het Zonnelied ons eraan dat alleen degenen die een vrij hart hebben (dat wil zeggen in staat zijn de logica van haat en wraak door vergeving te stoppen) instrumenten kunnen worden van verzoening en harmonie, een profetie van broederschap, zoals Franciscus zelf, die leefde “in wonderbaarlijke harmonie met God, met anderen, met de natuur en met zichzelf” (Laudato si’ 10).

Bron: ofm.org