Het is al weer enige tijd geleden dat een gereformeerde studentenvereniging in Wageningen mij vroeg iets te komen vertellen over Franciscus en over hoe de franciscaanse spiritualiteit vandaag de dag gestalte krijgt. Naast natuurlijk het concrete dagelijkse leven, kwamen we al gauw ook te spreken over de kloostergeloften: gehoorzaamheid, ongehuwd leven en armoede. Wat mij daarvan is bijgebleven, is dat we ontdekten dat het armoede-ideaal geen kwestie is van bezitsloosheid of leven onder het bestaansminimum, maar van hoe je met je bezit, met je geld omgaat, hoe je kunt ontvangen, geven en delen van het weinige waarover je beschikt.

Want alles is ons gegeven. Om te kunnen geven, moet je eerst ontvangen en om te ontvangen moet je geven. Dat geldt voor ieder van ons. Alles is ons door God gegeven. Wij mogen het ‘gebruiken’. Niets is ons eigendom. We ontvangen en geven, geven en ontvangen van of aan de Ander en allen die wij in ons leven ontmoeten. Als ieder deelt, heeft ieder evenveel. En daarmee geven wij terug aan God, de Gever van alle goeds.

Toen een van de deelnemers aan het gesprek in Wageningen mij vroeg om een concreet voorbeeld uit het dagelijks leven, vertelde ik hem het volgende. Een medebroeder was bij mij op bezoek. Op het moment dat hij wilde opstappen – want hij wilde nog naar de verjaardag van een neefje – vroeg hij: heb jij nog iets wat ik hem als cadeautje kan geven? Ik trok een kastdeur open waar ik zo wat spulletjes had staan om bij gelegenheid weg te geven. Zijn oog viel op een blauw zaklantaarntje. Dat was het. We zochten een leuk papiertje. Hij was er erg blij mee, zo hoorde ik achteraf.

Ton Peters ofm

Dit artikel verscheen eerder in het magazine Minderbroeders Franciscanen, nr. 5, 2022.