Reeds jong had ik een gevoel dat er meer is tussen hemel en aarde, maar daar kon ik niet veel mee in ons gezin waarin geloof geen rol speelde. Na vele omzwervingen kwam ik terecht in een evangelische gemeenschap, waar ik mij heb laten dopen. In 2017 leidde een burn-out me naar de broeders in Megen voor een paar bezinningsdagen. In Megen werd ik sterk geraakt door het katholieke geloof en de franciscaanse wijze waarop dit geleefd wordt. Ze nodigden me uit om eind september naar het Franciscaans Jongerentreffen te komen. Ik twijfelde even, maar ben toch gegaan en ik heb er geen moment spijt van gehad. De vriendschappen die daar zijn ontstaan, de openheid bij de deelnemers en de open houding voor alles en iedereen raakten mij diep. Daarna ging ik steeds vaker naar de katholieke kerk in mijn thuisstad Sneek en naar de kloosters. Langzaam groeide het verlangen om toe te treden tot de katholieke kerk. Zuster corona leerde me wat geduld is en op Adventszondag 28 november begon voor mij een nieuw leven en ontving ik het Heilig Vormsel. Dankbaar ben ik voor de komst van vrienden, broeders en familie, die aanwezig waren bij dit geweldige moment. Terugkijkend zie ik dat de franciscaanse geest al veel langer probeerde binnen te komen: de gesprekken met de pas overleden pater Van Ulden als ik in zijn kerk kwam om een kaarsje te branden, toen de kloosterdeuren open gingen tijdens mijn burn-out, en daarna in de ontmoetingen bij het FJT.

Chris Seinen

Dit artikel verscheen eerder in het magazine Minderbroeders Franciscanen, jg. 1, nr. 2.