Hij bezocht daar de medebroeders in Lattakia, Damascus en Aleppo. In Yakoubieh, gelegen in IS-gebied, is hij niet geweest. Het was mooi om de rol van de kerk daar te zien. Terwijl er in het land aan alles gebrek is, heeft de kerk ook de mogelijkheid mensen te ondersteunen, met voedsel, met onderwijs, met medische zorg in een land waar eigenlijk iedereen weg wil, een land afgesloten, te arm om goede spullen te kopen.

De kerk brengt mensen samen
In Damascus en Aleppo zie je die verwoesting van een binnenstad, delen van de stad die braak liggen en tussen Aleppo en Lattakia verlaten dorpen. Veel slechter kan het eigenlijk niet gaan. Sommigen blijven vanwege de plicht om voor de ouders te zorgen, maar de meesten dromen over een leven in Canada, Australië of West-Europa.

De kerk brengt wel mensen samen. Het bewustzijn van ‘wij christenen’ is bij mij sterker geworden. Mensen hebben daar meer ruimte voor God en omdat God meer ruimte krijgt, gebeuren er meer wonderen, dingen waarvan je weet: daar was God bij aanwezig’.

Bombardementen
‘Hoe was het om mee maken dat Israël in de tijd dat jij er was gericht plekken in de haven van Lattakia bombardeerde?’ vraag ik. ‘De eerste keer hoorden we het ’s morgens dat het gebeurd was. Een heel gerichte aanval op iets in de haven. We hadden het niet eens gemerkt. Je denkt wel aan Beiroet waar een aanslag op de haven de verwoesting van een halve stad veroorzaakte. De tweede aanslag op Lattakia was heftiger met schade, o.a. kapotte ramen, maar toen was ik zelf in Damascus. Toch heb ik me er niet onveilig gevoeld, misschien omdat je weet dat Israel zo’n bombardement heel zorgvuldig doet en ik ben geen doelwit’.