Everardus Witte

Geschiedenis Inspiratie Woonplekken Everardus Wittefonds

’t Heilig Bruurke van Megen

“Laten we er samen voor bidden!”

Lees hier meer over Broeder Everardus’ en zijn leven: wie was hij, wat deed hij en hoe zijn nalatenschap tot op de dag van vandaag doorwerkt…

De jeugd van Everardus
Everardus wordt op 25 juli 1868 in Hoorn geboren als Joannes Witte. Zijn vader Jan Casper was er zeepzieder. Tien jaar later verhuist het gezin naar Alkmaar, waar brouwerij De Burg van de familie Witte wordt voortgezet.

De jonge Jan groeit op in een welvarend, sociaal bewogen, zelfverzekerd en voorbeeldig katholiek middenstandsgezin, dat goed bekend is met de franciscanen in Hoorn en later in Alkmaar. Daar heeft hij kennis gemaakt met het kloosterleven, dat hij al op vrij jonge leeftijd als zijn toekomstige levensweg ziet.

In het middenstandsgezin leert hij luisteren en zwijgen, want het katholieke leven in een protestants geregeerde omgeving wordt scherp in de gaten gehouden. Jan raakt bevriend met Evert Rijkenberg, die net als hij op jonge leeftijd het priesterschap voor zichzelf ziet weggelegd.

Zijn vader wordt in de gemeenteraad van Alkmaar gekozen. Hij maakt zich onder andere verdienstelijk als sociaal ingestelde werkgever, als initiatiefnemer van een voedselbank en als voorzitter van een bejaardenhuis. Zijn moeder is regentes van een weeshuis. Het op een sociale wijze omgaan en meeleven met de mensen in je omgeving is hem met de paplepel ingegeven.

Everardus’ geboortehuis in Hoorn

Tot tweemaal toe doet de jonge Jan een poging de opleiding op een klein seminarie te volgen, maar daar slaagt hij niet in. Zijn vriend Evert Rijkenberg echter wel.

Jan en Evert worden misdienaar in hun parochiekerk Laurentius en maakt kennis met kunstschilder Kläsener, die hem opleidt en als hulp in dienst neemt. Hij leert in die periode religieuze kunst vervaardigen en zal dat zijn hele leven blijven doen. Hij laat veel kleine en grote schilderwerken na.

Het kloosterleven van Everardus
Toch blijft het kloosterleven hem boeien en na overleg met zijn ouders en zijn vriend Evert, treedt hij in november 1891 in Alverna in het klooster. Bij zijn professie neemt hij de naam Everardus aan. Daarmee drukt hij zijn vriendschapsband met priester Evert uit, wiens naam immers afgeleid is van Everardus.
Hij krijgt de taak van portier. Bij die taak behoort ook het schoonhouden van portiersloge en de kloostergangen. Dat geldt eveneens in de kloosters waar hij nog werkzaam zal zijn. In Alverna krijgt hij er het onderhoudsschilderwerk bij.

Everardus’ pij

Het linker zij-altaar van de Megense kloosterkerk met Maria met Kind van br. Everardus.

Historische foto van het minderbroedersklooster en -tuin in Megen

Het Megense klooster in de tijd dat Everardus er woonde.
Foto: BHIC

Hij geeft te kennen ook religieuze kunst te willen blijven schilderen. Hij mag een schildering maken voor in het altaar. Met succes. Vanaf die tijd krijgt hij vanwege succes tot op hoge leeftijd opdrachten in die geest. De schilderijen van de zijaltaren in de kloosterkerk van Megen en de inmiddels weer verdwenen muurschilderingen in de kapel van de Megense clarissen zijn eveneens van zijn hand.

Hij stelt zich het kloosterleven voor als de meest haalbare weg om dicht bij God te komen door te bidden en in die periode dienstbaar te zijn aan zijn medebroeders, de bezoekers die zich aan de kloosterpoort melden voor een aalmoes, geestelijke bijstand of gebed. Armoede heerst in die tijd alom. Ziekten, werkeloosheid en zorgen om het dagelijks bestaan van de medemens zullen Everardus zijn hele leven lang beroeren.

Een groot deel van zijn leven woont hij Megen, waar hij in mei 1899 dezelfde taak krijgt toegewezen.

Hij is erg kritisch naar zichzelf bij het vormgeven van zijn kloosterleven. Steeds wil hij zich verbeteren. Hij neemt de strenge regels van de orde veel te zwaar op. Zijn gardiaan en biechtvader moeten hem met regelmaat erop wijzen milder te zijn in de naleving van die regels.

Hij leest geschriften van heiligen en overwegingen, die met het kloosterleven te maken hebben, maakt daar notities van en hanteert die bij het overdenken van zijn dagelijkse invulling van het minderbroeder zijn.

In 1917 en 1918 is hij korte tijd portier in het voor hem te drukke klooster van Woerden en in het klooster van Heerlen, waar hij aan de poort de Limburgers en de buitenlandse mijnwerkers niet kan verstaan. Hij moet steeds medebroeders lastigvallen om de bezoekers te woord te kunnen staan.

Terug in Megen, waar hij zijn “lief stil kloosterke” weet, pakt hij zijn oude taken weer op. Die gaan hem goed af enspoedig neemt het mensen, dat om zijn advies of gebed vragen toe. Hij heeft een luisterend oor voor ieder die daar behoefte aan heeft en stelt kennelijk velen gerust met zijn “daar zullen we samen voor bidden.” Het vertrouwen in zijn voorspraak bij God neemt met de loop der jaren toe. Het ‘Heilig Bruurke van Megen’ gaat steeds meer rond in de volksmond.

En noodlottig ongeval
In augustus 1929 schildert hij het plafond in de gang van het gasthuis. De ladder schuift onderuit en zijn voet raakt ernstig geblesseerd. Die zal nooit herstellen en daardoor kan hij zijn taak van portier niet meer uitoefenen. Wel valt hij graag in voor zijn medebroeder-portier en doet hij allerlei huiselijke taken. Wanneer hij ook maar enigszins de gelegenheid kan vinden, gaat hij bidden bij het hoofdaltaar van de paterskerk. Daarbij hanteert hij bijna altijd de rozenkrans.

De mensen, die om zijn advies en gebed vragen weten hem te vinden en hij stelt niemand teleur. In het klooster wordt hij respectvol een “bidziel” en ook wel “een levend gebed” genoemd.

Kruisbeeldje van broeder Everardus.

Everardus eerste graf, inmiddels door een weldoener versierd met een muurtje.

Everardus bij God en de mensen
Everardus bereikt de hoge leeftijd van 81 jaar. Hij hoopt verenigd te worden met zijn Heer en overlijdt op 22 december 1950 in volle gemoedsrust. Hij wordt begraven op het kloosterkerkhof.

Over zijn leven en sterven wordt alom bericht gegeven. Centraal in die berichtgeving staat: “Hij zal zeker, nu hij in Gods aanwezigheid is, voor onze noden bidden en verhoring vinden.

De devotie rond Everardus neemt dan alleen maar toe. Helaas mogen vrouwen niet in de kloostertuin komen. Slechts in de kloosterkerk kunnen zij hun smeekbeden uitspreken, die eigenlijk voor Everardus bedoeld zijn. Mannen en jongens mogen af en toe naar het graf. Het aantal vereerders dat langskomt neemt toe.

De oplossing is gevonden in het bouwen van de Everarduskapel. In mei 1954 wordt het heilig Bruurke herbegraven in zijn kapel, die vanaf de openbare weg toegankelijk is voor iedereen.

Tot op de dag van vandaag laten nagenoeg dagelijks mensen briefjes achter in de mouw of in de kraag van het beeld van het Bruurke met verzoeken tot gebed of een bedankje voor een verhoring. De minderbroeders betrekken elke donderdag deze intenties bij de voorbeden tijdens de eucharistieviering.

Het Bruurke niet zalig wel heilig
In januari 1951 wordt pater Heijer gevraagd het leven van Everardus op schrift te stellen. Dat resulteert in het bijeenbrengen van de nodige documenten voor een zaligverklaring. Na een bijstelling zijn ze in 1970 in Rome geaccepteerd en vervolgens in een la gelegd. Dat laatste als gevolg van de stelling van de minderbroeders franciscanen, dat een zaligverklaring “niet meer zou passen in de hedendaagse geloofsbeleving.”

Voor iedereen die Everardus in het leven heeft meegemaakt en de vele bewonderaars die Everardus in hun leven een plaats hebben gegeven, is Everardus onbetwist het heilig Bruurke. Men beleeft en vertrouwt op zijn voorspraak bij God en alleen al een bezoek aan zijn kapel geeft de rust en het vertrouwen dat je zorgen en verzoeken bij Everardus liggen.

Br. Marculphus Heijer aan het werk

Tekst: dhr. Kees van de Wiel, auteur van het boek ‘Everardus dichtbij – Het Bruurke van Megen van 1868 tot heden’

Gerelateerde nieuwsberichten

Influencers voor God: Franciscaanse heiligen

Zondag 22 december Everardusherdenking

Osse wethouder overhandigt bruurke aan paus

De Nederlandse en Vlaamse minderbroeders franciscanen maken deel uit van een wereldwijde broederschap binnen de Rooms-Katholieke Kerk, gesticht door Franciscus van Assisi (1182-1226). De officiële naam is ‘Orde van de Minderbroeders’. Franciscus koos hiervoor vanwege het ideaal om als broeders van de armen, de ‘minderen’, bezitloos te leven en er helemaal te zijn voor God en behoeftige medemensen. Donaties voor de Provincie van de Minderbroeders Franciscanen in de Lage Landen zijn welkom op IBAN-nummer BE64 4143 0298 1152 (Vlaanderen) en IBAN-nummer NL39 SNSB 0852 3733 76 (Nederland). In Nederland is de orde aangemerkt als een ‘algemeen nut beogende instelling’ (ANBI). Hierdoor genieten donateurs belastingvoordeel.

PROVINCIALAAT MINDERBROEDERS FRANCISCANEN
Van der Does de Willeboissingel 12 | 5211 CB ‘s-Hertogenbosch | tel.: 073 6875615 e-mail: provincialaat@minderbroedersfranciscanen.net

Disclaimer Privacy Preventie ongewenst gedrag

Everardus Witte

“Laten we er samen voor bidden!”

Deel dit stuk

Gerelateerde nieuwsberichten